مادرانه* انسانیت

امروز برایت یک واژه می نویسم و تمام خواسته ام از تو همین است...

"انسانیت"

امروز بین فایلهای پی سی دنبال یک مدرکی میگشتم که چند روز پیش تهیه کرده بودم ولی چون عجله ای ذخیره کردمش یادم نبود کجاست تا یهو چشمم خورد به این متن که قبلا نوشته بودم:

"نقاشی دختر 9 سالش رو که به مناسبت روزهوای پاک در مسابقه واحد HSE شرکت کرده بود به من داد، چند قدمی رفت و دوباره برگشت...

از من پرسید خانوم.......... مشکلی پیش اومده؟

گفتم: نه.

گفت: آخه چند وقتیه چهره تون گرفته است.

گفتم: یه کمی ناخوشم.

مکثی کرد و گفت: اگه کمکی از دستم برمیاد حتما بگید.

تشکر کردم.

عین این دیالوگ، این چند وقته، بین من و خیلی از همکارام  ردو بدل شده...

راستش خدا رو خیلی شکر کردم به خاطر همه آدمای خوبی که کنارم هستن، اینکه به جز اعضای خانوادت و محبت‏های لحظه به لحظه اونها، آدمهای دیگه ای هم هستن که میتونی روی کمک و همراهیشون حساب کنی حتی اندک و به اندازه یک احوالپرسی..."

وقتی متن تموم شد چهره همکارم در ذهنم نقش بسته بود و خنده عمیقی روی لبهام نشسته بود، یک سال و چهار ماه از رفتن ایشون از شرکت ما میگذره و البته رفتنی که به خواست خودش نبود و در بدترین شرایط ممکن براش ایجاد کردن ولی در ذهن من همیشه آدمی مهربان و مودب بود و هست و اون روز همین چند کلمه حرفی که بین ما رد و بدل شد، انقدر حال دلم رو خوب کرده بود که نوشته بودمش و حتی بعد از سه سال که خوندمش باز هم حال خوبی بهم داد.

انسانیت ...

و انسانیت کاملا اکتسابیه... به نظر من، از لقمه حلالی که میخوری، از ارزش و احترامی که در خانواده بهت داده میشه و از وقتی که برات گذاشته میشه تا به لحاظ روحی و جسمی رشد کنی. پسر کوچولوی من آرزو میکنم که مثل حالا که من و بابا و بابایی و مامانی و خاله و غزل روزی هزار بار خدا رو به خاطر وجود نازنینت شکر میکنیم در آینده هم به واسطه اخلاق و منش و بزرگواریت

باعث افتخار ما باشی و همه خانواده باشی

محبت و مهربانی جادویی داره که با هیچ چیز قابل قیاس نیست و تاثیرش تا همیشه در ذهن و روان آمها باقی می مونه

چشم و فکر بد ازت دور و نگاه مهربان خدا مهمان تک تک لحظه هات

پی نوشت: این متن مربوط به روزهای بارداری منه، روزهایی که اصلا حال و روز خوبی نداشتم