رها شویم...

و چقدر این اشکها برام دردناک بود...

بطری آبی که روی سنگ میچرخوند و دستی که به گونه ای سنگ رو نوازش میکرد که انگار بر عمق وجود کسی که در زیر اون خفته بود کشیده میشد...

عزیز از دست دادن سخته خیلی سخت...

غمِ نداشتن پشت و پناه خیلی سخته...

کاش همه بفهمیم...

مراقب خودمون و عزیزانمون باشیم...

به خدا که دشت و جنگل و کوه و دریا به شرط حیات ما هستند...

به کی بد میکنیم...

به خدا که هرخطایی میاد و میشینه تو عمق زندگی خودمون...

از کافه و رستوران نرفتن کسی نمرده...

از دریا نرفتن و جنگل نرفتن کسی نمرده...

یه جایی وا بدیم... تموم کنیم...

بلکه از شر این ویروس کوفتی راحت بشیم...

خدایا به همه کسایی که عزیز از دست دادن صبر بده...

به همه اونایی که رعایت میکنند و نگرانند رحم کنه...

و به همه آدمهاعقل و شعور عطا کنه...

خدایا کمکمون کن...